हाम्रो उच्चशिक्षाको पाठ्यक्रम अन्तर्राष्ट्रियस्तरको छैन । पाठ्यक्रममा धेरै विषयवस्तु समावेश गरिदिने चलन देखिन्छ । जसले गर्दा निर्धारित समय भित्र अध्यापन गराउननै असम्भव हुन्छ । यो वास्तवमा अन्य देशका पाठ्यक्रमलाई हुबहु नक्कल गर्न खोज्दाको परिणाम हो । ती देशका पूरा पाठ्यक्रमलाई विश्वविद्यालयका प्राथमिकता र विद्यार्थीको मागको आधारमा छनौट गरेर अध्यापन गराउने अन्तरवस्तु नबुझेकै कारण यस्तो भएको हुनपर्छ । उदाहरणका लागि युरोपमा अर्थशास्त्रको स्नातक तहमा पढाइने समिष्टिगत अर्थशास्त्र(म्याक्रो इकोनोमिक्स) को पाठ्यक्रमलाई लिन सकिन्छ । यसमा समिष्टिगत अर्थशास्त्रको सामान्य परिचय देखि लिएर अन्तराष्ट्रिय व्यापार, मुद्रा बजार, वृद्धिको सिद्धान्त (ग्रोथ थ्योरी) लगायतका सम्पूर्ण विषय समावेश हुन्छन् तर विश्विद्यायलयले अध्यापन गराउँदा उल्लेखित विषयमध्ये कुनक्षेत्रमा विशिष्टता प्रदान गर्ने हो त्यसतर्फ मात्र केन्द्रित हुन्छन् । हाम्रो सन्दर्भमा हेर्दा कुनै पाठ्यक्रममा अन्तर्राष्ट्रियस्तरका सामाग्री समेटिएका छैनन् भने केहीमा सबैलाई समेट्ने तर केमा विशिष्टिकृत गर्नका लागि कसरी अध्यापन गराउने भन्नेमा विषयमा अलमल परेको देखिन्छ । सम्बन्धित विषयका विज्ञहरु रहने गरी पाठ्यक्रम पुनरावलोकन समिति बनाएर समितिकै सिफारिसका आधारमा नयाँ पाठ्यक्रम लागू गरिनुपर्छ । उक्त समितिमा सोही विषयमा विदेशमा गएर उच्च शिक्षा हासिल गरेकाकाको उल्लेखनीय सहभागिता गराउन उपयुक्त हुन्छ ।

स्नातक तहमा मामिला अध्ययन, निबन्ध लेखन र छोटा तथा लामा प्रश्नोत्तरको आधारमा विद्यार्थीको स्तर परीक्षण गर्ने र स्नातकोत्तर तहमा उल्लेखित कार्यबाहेक अतिरिक्त शोधकार्यलाई अनिवार्य बनाइनुपर्छ । शिक्षाको गुणस्तर धेरै माथि भएका देशहरुमा समेत यसलाई अनिवार्य नबनाइएको उदाहरण पनि पाइन्छ । त्यसैले यो विधि शिक्षाको गुणस्तर बढाउन अनिवार्य नहुने भन्ने तर्क पनि नगरिएला भन्न सकिन्न तर हामीले आफ्नो सन्दर्भलाई बढि ध्यान दिन आवश्यक छ । विकसित देशका विद्यार्थीमा ज्ञान हासिल गर्ने वा सिक्नुपर्ने संस्कृति तुलनात्मक रूपमा हाम्रो भन्दा बढि देखिन्छ । त्यहाँकोश्रम बजारले पनि ज्ञानबिनाको प्रमाणपत्रलाई स्वीकार्दैन । यी दुवै पक्षमा कमजोर नेपाललाई मजवुत बनाउन निश्चित अवधिको लागि भएपनि शोधकार्य (थेसिस) अनिवार्य गरिनु उपयुक्त हुनेछ ।

विद्यावारिधि (पीएचडी) भनेको आफ्नो विषयमा उल्लेखनीय योगदान गरेका व्यक्तिलाई प्रदान गरिने उपाधि हो । यस्तो उपाधि पाउनेले स्वतन्त्र रूपमा वैज्ञानिक अनुसन्धान गर्न सक्ने हैसियत राख्न सक्नुपर्छ । अन्तर्राष्ट्रियस्तरका बौद्धिक अभ्यासहरुमा पहँुच नपाएका र नियमित रूपमा आफ्नो विषयसँग सम्बन्धित अध्ययन अनुसन्धानमा अद्यावधिक हुन नसकेका प्राध्यापकहरुले सुपरिवेक्षण गरेका विद्यार्थीहरुबाट यी दुवै कुराको अपेक्षा गर्न सकिन्न । विद्यावारिधि उपाधि प्रदान गरिने नेपालको अहिलेको अभ्यासले निश्चित विषय साहित्यमा अमुक विद्यार्थीले गरेको योगदानलाई अन्तर्राष्ट्रिय मापदण्डअनुरुप परीक्षण गर्न सकेको पाइँदैन । स्वतन्त्र रूपमा वैज्ञानिक